bloga natura

No i kto by pomyślał, że zostanę blogerką? No bo jak się już ma tego bloga to chyba znaczy, że się jest blogerem? Jeśli tak, to teoretycznie jestem, choć praktycznie zupełnie się nie poczuwam. Wrzosy na biurku chyba też nie czują różnicy. Wszystko im jedno jaka strona jest akurat otwarta, komputer burczy tak samo irytująco i złośliwie. Zazwyczaj kiedy ludziom przypisuje się jakąś funkcję, za chwilę okazuje się, że idzie za tym szereg zobowiązań. A tu co? Piszesz kiedy chcesz, o czym chcesz i jak chcesz. Czego więc chcieć więcej? To całkiem miłe uczucie oszukiwać siebie codziennie, że jest się wolnym człowiekiem. Wolnym od ludzkich spojrzeń, od tradycji, trendów, konwenansów, od „wypada” i „nie wypada”. Wolnym od nakazów i zakazów, od konieczności dokonywania wyborów (mniejszego zła zazwyczaj), od przypadkowych zranień, gdy rykoszetem dostajesz po głowie. Wolnym od próżni codzienności… blogi to krzyki ciemiężonych, odrzuconych, poranionych, cierpiących, nieprzystosowanych społecznie, wtopionych w tłum wewnętrznych indywidualności, zbyt rzadko zauważanych, by warto było wysłuchać ich szeptu.

dystans do ciała

Niedawno zmarła Sylvia Kristel, kobieta przez wielu uważana za „początek” filmu  erotycznego, a w każdym razie za niekwestionowaną ikonę tegoż gatunku. Oglądałam w życiu chyba ze dwa filmy erotyczne i tak się złożyło, że jednym z nich był ten z S. Kristel w roli głównej czyli „Emmanuelle” z 1974 roku. O filmie i samej aktorce przypomniał mi niedawno artykuł znaleziony w zeszłorocznym numerze „Newsweeka” w dodatku „Kobieta” (na mojej wsi zapadłej nie ma dostępu do internetu, ale zawsze można znaleźć gdzieś zachomikowany numer jakiegoś tygodnika, miesięcznika itp.). Wywiad z aktorką to nie tylko wspomnienia związane z kręceniem „Emmanuelle”, ale też niesamowity dystans do życia, do świata, do siebie i do własnego ciała. Polecam: http://kobieta.newsweek.pl/sylvia-kristel–emmanuelle-30-lat-pozniej,80358,1,1.html

***

okruch nieświadomości

w system nerwowy uwiera

w punkcie najczulszym

pulsuje niewiedza odkryta

 

domysł krąży uparcie

upada niczym domino

budowana troskliwie

pewność wartości istnienia

***

na marginesie zdarzeń

kropka atramentu

czerni biel papieru

smugę cienia rozkłada

przypadkowym dotknięciem

uderza kontrastem

w sedno trafiając

burząc porządek

liniami znaczony

upada wiara

 

chwiejna dłoń

margines rysując

w bezruchu niezgody

zastyga

„a na imię jej będzie Aniela” – marcin wroński

Trzecia część cyklu o komisarzu Maciejewskim autorstwa Marcina Wrońskiego. Doskonały kryminał od początku do końca. Nie czytałam wcześniejszych części, więc obawiałam się nieco uczucia zagubienia, często towarzyszącego lekturze kolejnych książek w serii bez znajomości początków historii. Tutaj jednak okazało się, że Wroński stworzył prawdziwy majstersztyk – zero dyskomfortu, ta książka stanowi odrębną całość, pełną i logiczną. Fantastycznie dozowane napięcie. Doskonale, z detalami zbudowane tło historyczne. Lublin w okresie II wojny światowej okazuje się być idealnym miejscem do popełniania zbrodni. Już dawno nie zamykałam książki z uczuciem, że nie mam jej zupełnie nic do zarzucenia. Świetna! Polecam bardzo: http://wab.com.pl/?ECProduct=1093&ec=kryminaz—sensacja–thriller

***

duszą na sznurku

łagodnie kołysze

bóg-duszobójca

 

świst napiętej liny

rozrywa ciszę

bezwładnego ciała

 

ciężar ciąży

na szklanym sumieniu świata

 

zimna powierzchnia

nie wchłania rdzawych plam

 

na śliskiej tafli

z hukiem upada

współczucie

żałoba – wymóg społeczny?

Ludzie odchodzą. Niezależnie od naszej woli. Za to zależnie od tego, w której części świata mieszkamy, oczekuje się od nas bardzo konkretnego zestawu gestów i uczuć, mającego poświadczać nasz ból po stracie bliskiej osoby. Niby żałoba jest sprawą indywidualną – nikt nie ma odwagi temu zaprzeczyć, ale jeśli tylko ten indywidualizm wykracza poza to, co ogólnie przyjęte, narażamy się na społeczny ostracyzm.

W czerwcu zmarła Magda Prokopowicz, założycielka Fundacji Rak’n’Roll, bohaterka filmu „Magda, miłość i rak”. Kilka miesięcy później portale internetowe i prasa rozpisywały się o związku męża Magdy – Bartka z Haliną Mlynkową. Monika Jaruzelska zaprosiła wdowca do swojego programu „Bez maski”. Powstał niezwykły, poruszający wywiad, szczery do bólu, a w przypadku niektórych do oburzenia. Bardzo polecam: http://monikajaruzelska.natemat.pl/35095,zycie-po-zyciu-czyli-o-smierci-bez-patosu

***

przepołowiony kwadrat mózgu

szarej substancji pełna szuflada

oślizgła świadomość

lepko przywiera

drażniąca woń

przyprawia o mdłości

 

ocynkowane wiadro

w rogu pokoju

cierpliwie zbiera

rzygowiny trwania

„dziewczyna z zapałkami” – anna janko

Co można zrobić z przerażająco nudnym życiem? Z bezradnością i niemocą wobec bliźniaczo podobnych dni? Można o nich pisać. Naznaczać codzienność emocjami. Skoro nie można pomalować świata, można chociaż spróbować wyłowić odcienie uczuć. „Dziewczyna z zapałkami” Anny Janko to książka o rozczarowaniu życiem, o uwięzieniu we własnej skórze, niedopasowaniu do roli, którą narzuca kultura i społeczeństwo. To taki niemy krzyk, rozpaczliwa próba wyrwania się z pełnionej funkcji: żony, matki, synowej… melancholia miesza się z niezdarnym buntem. Buntem rodzącym się pomału gdzieś wewnątrz, karmionym obojętnością najbliższych, ich egoizmem i nienawiścią. Nie sądziłam, że o szarości można pięknie pisać. Nie mam męża ani dzieci, jak główna bohaterka powieści, a mimo to na każdej niemal stronie odnajdywałam kawałek siebie. Zupełnie jakby ktoś mnie rozebrał, postawił przed tłumem ludzi i zaczął analizować. Poczułam zażenowanie, wstyd, niepewność, ale i olbrzymią ulgę, gdy okazało się, że nie tylko ja trzymam na języku kwaśno-gorzki smak nijakości.

 

http://www.wydawnictwoliterackie.pl/ksiazka/2386/Dziewczyna-z-zapalkami—Anna–Janko

B.L.O.G

Chciałabym sformatować rzeczywistość. Wcisnąć reset i zacząć wszystko od nowa. Chciałabym być czystą kartką bez kulfoniastych zapisków, plam po herbacie, oderwanego rogu, zmiętolonej formy i jeszcze bardziej zmiętolonej treści. Bez odcisków butów, jesienno-wiosennego błota, rozprysków z kałuży. Niemożność zmiany rzeczywistości popycha ludzi do różnych rzeczy. Niektórzy piszą pamiętniki, inni przelewają swoją frustrację na otoczenie, zakażając złymi emocjami, jeszcze inni skrzętnie upychają wszystko w ciasnej torbie niepamięci. Są też tacy, którzy w ucieczce przed rzeczywistością zaczynają tworzyć swój własny, alternatywny świat. To często ludzie chorzy, schizofrenicy, pogrążeni w depresji, naznaczeni lękiem, nerwicowcy. Nie mieszczący się w społecznych normach, wytykani palcami, nierozumiani, samotni, bez szans na akceptację.  Budują bezpieczeństwo w głowie, na papierze lub przy pomocy klawiatury. Mówią o nas „nienormalni”, „ograniczeni”.  Zniekształcona perspektywa świata jest często tak przerażająca, że ogół odrzuca ją w imię świętego spokoju. Tacy jak my, „psychiczni” pozbawieni barier docieramy dalej, głębiej, poznajemy to, czego przeciętny ludzki umysł nie jest w stanie pojąć. Widzimy z bliska oczy Cierpienia, czujemy moc Lęku, rządzą nami demony. Co dzień odurzają się smrodem życia, co noc maltretują psychikę prezentując z dumą chore obrazy.

 

„Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci (…) kamieniem.”, kto z was w grzechach tonie, niechaj czyta…